Art. 28 ust. 1 pkt 9 ustawy o rachunkowości stanowi, że rezerwy na świadczenia pracownicze powinny być wyceniane przez jednostkę nie rzadziej niż na dzień bilansowy w uzasadnionej, wiarygodnie oszacowanej wartości.
Rezerwy na świadczenia pracownicze powinny być zaliczane do kosztów bezpośrednio związanych z działalnością operacyjną jednostki w bieżącym okresie. Rezerwy te będą stanowiły koszt uzyskania przychodu dopiero w momencie rzeczywistego ich poniesienia, czyli wypłaty.
Międzynarodowy Standard Rachunkowości nr 19 zaleca, aby rezerwy na świadczenia pracownicze szacowane były przy użyciu metody aktuarialnej, a wycenę powinien sporządzić licencjonowany aktuariusz. Wiąże się to przede wszystkim z koniecznością stworzenia skomplikowanego modelu aktuarialnego oraz analizy wielu czynników makroekonomicznych, które mają wpływ na wyznaczane rezerwy na świadczenia pracownicze.
MSR 19 „Świadczenia pracownicze” zaleca również, aby do wyceny aktuarialnej stosować tzw. metodę prognozowanych uprawnień jednostkowych (metoda świadczeń narosłych w stosunku do stażu pracy). Metoda ta polega na postrzeganiu każdego okresu zatrudnienia jako powodującego powstanie dodatkowej jednostki uprawnienia do świadczenia pozapłacowego. Wartość przyszłych zobowiązań obliczana jest zatem jako nagromadzona część przyszłych świadczeń z uwzględnieniem prognozowanego wzrostu wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru przyszłych świadczeń.